Grabski Andrzej Rafał (1787–ok. 1878), rolnik. Syn Franciszka, konfederata barskiego, po ojcu swoim, który cały majątek stracił na walkę z zaborcami, nie odziedziczył nic, był więc pierwszym z linii Grabskich, którzy rozpoczynali start życiowy bez własnej ziemi. Wychowany u stryja, Józefa G-ego ze Sławoszewa, po skończeniu szkół wziął w dzierżawę Śladków, potem Małachowice (obydwie posiadłości w Łęczyckiem) i Raków. Wydatki na wychowanie i uposażenie licznego potomstwa uniemożliwiały mu dojście do własnej ziemi, chociaż był sprawnym rolnikiem. Miał pięć córek i trzech synów. Chcąc uchronić synów przed długoletnią służbą żołnierską w armii carskiej, przeprowadził wywód szlacheckiego pochodzenia w Heroldii Król. Pol. Dowód ten przeprowadził osobliwie, nie chciał bowiem złożyć przysięgi na wierność carowi, co obowiązywało. Powstała ciekawa korespondencja, zakończona pomyślnie dzięki łapówce, ale bez przysięgi, czego ślady mamy w aktach Heroldii. Z trzech synów Andrzeja dwóch, Feliks i Adolf, skończyli gimnazjum i pracowali na roli, jeden zrezygnował z nauki i był dorożkarzem w Warszawie. G. zmarł w wieku 91 lat w Borowie, majątku syna, Feliksa (1829–97), agronoma, wykształconego i postępowego gospodarza, który, nabywając dzierżawiony od Grabowskiego Borów (n. Bzurą k. Łowicza), w r. 1859 przeprowadził uwłaszczenie włościan, wyprzedzając tym reformę rządową, a w r. 1863 był komisarzem cywilnym powstania. Zmarł w Borowie w r. 1878, pozostawiając sześcioro dzieci, w tym z drugiej żony, Stanisławy Mittelstaedt, córki posła do sejmu w Berlinie Seweryna, miał dwóch synów: Stanisława, ministra oświaty, profesora ekonomii, wiceprezydenta Krajowej Rady Narodowej, Władysława, ministra skarbu, i dwie córki: Zofię Kirkor-Kiedroniową i Halinę Brzezińską, żonę prof. Józefa Brzezińskiego z Krakowa.
Arch. Grabskich w Grabkowie: Życiorysy Władysława G-ego; Pamiętnik Zofii Kiedroniowej (rkp. w posiadaniu rodziny).
Red.